مطالعه دانش و توان جانبازان شیمیایی و مردم عادی شهرستان گیلانغرب در حین بحران در نیمه دوم سال ۱۳۸۸

مقدمه و هدف: خودامدادی مولفه ای پذیرفته شده در جوامع علمی برای رویارویی اشخاص نیازمند در شرایط بحران می باشد. نداشتن دانش و توان افراد برای نجات خود در شرایط اولیه بحران در صورت رهایی از مرگ ممکن است منجر به پیامدهایی از جمله ناتوانی، معلولیت و ... تا آخر زندگی شود به همین منظور مطالعه ای با عنوان بررسی میزان دانش و توان خودامدادی جانبازان شیمیایی و مردم عادی شهرستان گیلانغرب در نیمه دوم سال 1388 انجام شده است.   مواد و روش ها: این مطالعه که یک پژوهش مورد شاهدی در دو گروه جانبازان شیمیایی و مردم عادی همان منطقه به تعداد 72 نفر از هر گروه بود در نیمه دوم سال 1388 به صورت مقطعی توصیفی انجام گردیده است. ابزار گردآوری داده ها علاوه بر پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی پرسشنامه محقق ساخته دو گزینه ای دانش خودامدادی در حیطه های قابلیت پیش بینی، آگاهی، مهارخطر، کمک به رویدادها و عادی سازی بوده است. برای سنجش توان خودامدادی ابعاد ارزیابی بیمار، کنترل خونریزی، احیاءقلبی، تنفس دهان به دهان، تنفس دهان به بینی، آتل بندی و پانسمان بر روی تمام 156 نفر شرکت کننده در پژوهش مورد آزمون قرارگرفت. روایی و پایایی پرسشنامه و آزمون توسط اعضای هیات علمی و سایر خبرگان مدیریت بحران با استفاده از آزمون های آماری مورد تایید قرارگرفت. داده با استفاده از آمار توصیفی تحلیل گردید.   یافته ها: یافته های پژوهش در دو گروه مورد مطالعه نشان داد که بیشترین فراوانی سنی در گروه 30-20سال و بیشترین فراوانی تحصیلی را در افراد با مدرک تحصیلی کمتر از دیپلم بود. داده های پژوهش میزان دانش جانبازان شیمیایی را در ابعاد قابلیت پیش بینی ضعیف(34.1درصد)، مهارخطر ضعیف(39%)، آگاهی ضعیف(20.2%) و کمک به رویدادها ضعیف(28.8%) نشان داد. یافته های در مورد مولفه کنترل خونریزی در مردم عادی متوسط، درجانبازان شیمیایی ضعیف و در سایر مولفه ها احیا قلبی، تنفس دهان به دهان، تنفس دهان به بینی، آتل بندی و پانسمان ضعیف نشان داده است و در نهایت توان خودامدادی در هر دو گروه ضعیف بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به اهمیت خودامدادی گروه آسیب پذیر از جمله جانبازان شیمیایی در شرایط حساس وجود برنامه ریزی مدون و جامع برای تربیت و آموزش و فرهنگ سازی خودامدادی و دگرامدادی در شرایط بحران می تواند بار آسیب ناشی از ساعات اولیه بحران را از نظر اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و هم چنین جسمانی و روانی کاهش دهد.